1. Pieterburen-Winsum
Langs zielige zeehondjes, vissers en kale leegten.
Wie het ruim 464 km lange Pieterpad wil aflopen gaat van Pieterburen naar Pietersberg. Nivon is de beheerder van de route. De opzet van het Pad is een route die langs zoveel mogelijk mooie plekken in Oost-Nederland gaat. Heel toepasselijk start een wandelaar in Pieterburen, bij de buren van Pieter. Dit is een restaurant in een klein dorp dat verder bijna net zoveel hotels, cafés en winkels lijkt te hebben als inwoners.
Wadlopen en de zielige zeehondjes van Lenie zijn naar alle waarschijnlijkheid de reden dat deze plek aan de Waddenzee een toeristenkermis is. Mensen komen niet alleen voor weidsheid, stilte en subtiele landschappelijke elementen, maar mogelijk eerder voor eten, shoppen en amusement. Hoogtepunt de 1 ½ km lange dorpswandeling. Tijdens de wandeling, kom je langs diverse schuren, huizen en kleine hotelletjes. Na een eenvoudige nachtrust kan een beginnend wandelaar zijn eerste schreden zetten.
Ik kom ook langs de zeehondentoestand van Lenie ‘t Hart. Is het kou of een ander gevoel dat zorgt voor een rilling. Ik heb bij de zeehondencrèche een vreemd gevoel, vraag is ook of die wel nodig is. Deze zeehondencrèche is een doel op zichzelf geworden, dierentuinbeleid in optima-forma. Ook de positie die Lenie ’t Hart inneemt is bijzonder, door haar sterke lobby (wekelijks een berichtje in de een of andere krant)lijkt ze onaantastbaar. Een armlastige gemeente als de Marne heeft al menigmaal naar haar pijpen moeten dansen. Anderzijds is haar aanwezigheid in Pieterburen natuurlijk een economische factor van belang. Helaas is de crèche deels wel een landschapverrommelaar met haar grote schuren en “berg” in de tuin.
Eenrum, Pecunia non olet
De weg van Pieterburen naar Eenrum is niet prettig beloopbaar. Wandelpaden lijken geen prioriteit te hebben in de provincie Groningen. Auto’s kunnen elkaar enkel voorzichtig passeren, een bordje ‘gevaarlijke berm’ geeft precies aan wat er loos is. De berm is zacht voor gemotoriseerd verkeer, maar ook geen pretje voor een telkens wegduikende wandelaar.
Langs de Oosterweg tref je landerijen met vette natte klei aan, wachtend op het voorjaar. Wat onhandig aangegeven buigt de weg opeens af door het Oosterbos. Een Groninger bos, waar de naam bos toch ietwat misstaat. Veel dunne takken en een enkele iets dikkere boom vullen de struikkages. Midden in het boskappen vijf mannen kappen hout en laden dat in de aanhanger van een tractor. Manoeuvrerende tussen de aanhanger en de sloot kom ik om dit gevaarte heen. Verrassend genoeg staat er aan de rand van het bos een bordje met de tekst ”WC 100 meter verderop in de kas”. Die kas kan ik niet vinden, wel 6 woningen aan deze bosrand. Hier heeft iemand toestemming gegeven om te bouwen, buiten de bebouwde kom. Het ziet er naar uit dat gemeente de Marne ooit een hekel aan open en leeg land had. Onder het bord Eenrum staat: “Motor van de Marne”, je vraagt je onmiddellijk af wat dat betekent. Een actie van de plaatselijke garage, VVV of wellicht een verwijzing naar de jaarlijkse Hemelsvaartraces? De route door Eenrum is verder een beetje vreemd en kronkelig. Eenrum is een aardig wierde dorp. Café Bulthuis is 7 dagen per week open, maar attendeert Pieterpadlopers er niet op. Zelfs het Pieterpadboekje vergeet dit bijzondere etablissement te noemen. De route door het dorp staat slecht aangegeven, ook het bordje met uitleg over de wierde Eenrum is door mos overwoekerd en onleesbaar. Is het daarom dat Nivon, de club van het Pieterpad, je snel door het dorp wil loodsen? Onterecht, want alleen al Café Bulthuis is een bijzonderheid. Café Bulthuis in Eenrum, waarom hier geen spinnen zitten.
11,8 km, 21 januari 2012
Links: