WANDELPADEN

Het weer op deze tweede oktober is prachtig. De zon breekt alle records en zelfs de bladeren vertikken het richting aardbodem te gaan. Toch is het ’s nachts wat kouder. Dat merk je aan de paddenstoelen die overal langs het Pad groeien. Een bonte schakering variërend van zwart blubber tot harde rode ronde halve bollen sieren deze zomerse herfstdag. Coevorden is de stad van de opstand, ruim 800 jaar geleden zaten pissige boeren de bisschop van Utrecht dwars. Nu zit ons in dit stadje de aanduiding van het Pieterpad ons dwars. Hoewel dat laatste de geschiedenisboeken niet zal halen, is het erg irritant. Coevorden zal wel en mooie ode vestingstad zijn, wij krijgen er niet veel van mee. Ook als we fout lopen komen we uiteindelijk goed terecht. Het plaatsje is rijkelijk voorzien van Pieterpadstickers.

We beginnen deze toch in Ommen, we willen namelijk twee tochten in een keer afleggen. Achteraf niet zo handig, want pas laat komen we weer bij het station van Ommen aan. In Ommen stappen we op de trein, een ouderwetse hondenkop brengt ons weer terug bij de fietsen. De zon zal de hele dag prettig n de lucht hagen, maar de herfstige mist zorgt in de ochtend wel voor en ander begin van deze dag.
Na aankomst in Coevorden kijk je vanaf het perron direct op een bijzondere typografisch naambordje van de stad. Een oude bakstenen schuur en deze letters geven de bezoeker het idee terug in de jaren 50 van de vorige eeuw te zijn. Vanuit het station gaan we rechtsaf, het spoor over en tot mijn verbazing zie ik in grote letters LUL staan. De tussenschotten van het getal 888 zijn verdwenen en geven deze benzinepomp een bijzondere prijsaanduiding. Ook het opgeknapte DSM kantoor doet anders vermoeden. Dat kantoortje ziet er in tegenstelling tot het aanpalende gebouw schitterend uit.

De afslag bij het plaatsje Klooster missen we, wel komen we bij een ander bord, die van de provincie Overijsel. Het is opvallend dat deze derde provincie direct al bij het betreden ervan er weer anders uitziet. Zaten we in Drenthe vooral in het veen, hier begint zand. De paden waarover we gaan zijn beter en de boerderijen anders, wellicht zelfs een beetje mooier. We komen op ene gegeven moment bij Haanrik, hier ligt ene spaghetti aan wegen, waterwegen en zelf de trein passeert dit knooppunt. Gramsbergen is een Pieterpaddorp, zo lijkt het. Als we er even pauzeren en een ijsje eten, genieten we bij de kerk van dit prachtige plaatsje. Er is niet vele te doen, stil geconserveerd. Wie het dorp binnenkomt wordt begroet met ene bord dat aangeeft dat er reeds 127 km zijn afgelegd vanaf Pieterburen. DE dorpskern is in 1996 grondig aangepakt, de renovatie leverde een nieuw oud dorp op.Bij de cafetaria waar ene Turkse familei de zorg voor draagt nemen we een ijsje. Tegenover het bronzen Pieterpadlopersbeeld op de hoge Esch zitten we van de zon te genieten. Verderop staat ene meiboom, ook de terrasjes zitten nog vol. Als we Gramsbergen uitrijden, de Vecht over, passeren we Ane. Ik rij even naar het monument van de Slag bij Ane. Deze slag was een veldslag tussen bisschop Otto II van Lippe en de kastelein (burggraaf) van Coevorden vor de Drenten en werd uitgevochten in 1227. Aanleiding was het feit dat bisschop Hartbert van Bierum omstreeks 1141 zijn broers Leffard en Ludolf het burggraafschap in Groningen als erfelijk leen had gegeven. Rivaliteit onder de opvolgers leidde tot veel oorlogsgeweld, waarin de Drenten soms met en soms tegen de bisschop streden. Volgens sommige historici werden meer dan 500 edelen en soldaten gedood. Ook de bisschop zelf overleefde de strijd niet. Door deze overwinning van Rudolf en zijn ‘soldatenbende’ werd een begin gemaakt met het terugdringen van de invloed van de Utrechtse bisschoppen in Drenthe. Als boetedoening moest ter plaatse een klooster voor 25 nonnen worden gesticht. Waar het klooster stond is niet bekend, maar al in 1253 vroeg de abdis om verplaatsing. Uiteindelijk verhuisden die nonnen in 1260 naar Assen. Voorbij het Engelsebosch zien we de naam Jodenweg. De naam is afkomstig van een begraafplaats. De joodse gemeenschap in Hardenberg nam het heuveltje waar Israël Emanuel lag begraven in de 19^e eeuw in gebruik als begraafplaats. In de loop der jaren kreeg het de naam ‘Jeudenbarchien’ (Jodenbergje). Als in de wintermaanden de Vecht buiten haar oevers trad, vonden de begrafenissen plaats per boot. Als het vroor kon men de overtocht doen met een slee. De laatste begrafenis op de begraafplaats heeft eind 19e eeuw plaatsgevonden. De joodse bewoners van het enkele kilometers noordelijk gelegen Gramsbergen werden ook in Hardenberg begraven. Vanwege de route die men volgde naar de begraafplaats, kreeg een weg tussen Gramsbergen en Hardenberg de naam ‘Jodenweg’.

Het uitzicht op Hardenberg is mooi, in de Vechtcorridor. Dit is een brede strook langs de meestal smalle Vecht. Meestal, want af en toe loopt het gebied onder water. Ce corridor, tussen 1992 en 1995 aangelegd zorgt voor opvang van het overschot. Hardenberg is nagenoeg uitgestorven als wij er binnenrijden. We gaan dwars door de plaats heen, het stadje is ronduit lelijk te noemen. We beginnen direct aan de volgende route.