19. Gennep-Vierlingsbeek
CEASAR WAS MIJ VOOR
Gennep is een dorp dat door zijn ligging nogal wat legers voorbij heeft zien trekken. Ook de laatste oorlog heeft zijn sporen achtergelaten. Als je uit de bus stapt zie je een grote locomotief staan. Onder andere door de sluiting van de Nederlands-Duitse grens na WO
II raakt de spoorlijn minder in trek en 
komt die tenslotte te vervallen. De neergang was al ingezet door de Nederlandse neutraliteit in WO I en de beurskrach van 1929. In 1971 rijdt de laatste trein Gennep binnen. Ook komt er in de jaren vijftig een brug naast de spoorbrug, waardoor de eeuwenoude pont naar Oeffelt uit de vaart kan worden genomen. Ter compensatie van het verlies van het hoofdkantoor van de Noord-Brabantsch-Duitsche Spoorwegmaatschappij (NBDS) wordt Zuidooster Autobusdiensten NV in Gennep gevestigd. Bij de fusie van Zuidooster en VSL tot Hermes wordt ook dit hoofdkantoor gesloten. Ik loop eerst nog vlak langs een kerk. Tijdens de Wederopbouw in de jaren 50 wordt aan de rand van de oude stadskern deze nieuwe rooms-katholieke kerk gebouwd. De oude Sint-Martinuskerk was door oorlogsschade dermate beschadigd dat deze niet meer gebruikt kon worden. De nieuwe kerk, in de stijl van de Bossche School, wordt op de Eerste Kerstdag 1954 ingewijd.
Bij Heijen ligt een autoweg. Ik loop verkeerd en passeer dus ook deze weg. Deze weg is nog door de Duitsers aangelegd om snel in eigen land te komen. Als het gebied begint te stijgen ben ik bij het Bergerbos. Het natuurgebied Bergerbos is een aaneengesloten terrein van bossen, uitgestrekte heidevelden, rivierduinen van rivierstuifzand. Later, in het begin van de 19e eeuw, heeft men naaldbomen geplant om het stuifzand vast te leggen en als productiebos. Tegenwoordig vormt dit samenspel van verschillende terreintypes één groot natuurreservaat. Overal zie je kiezels die uit de Maas hier zijn gekomen.
Een productiebos is niet erg mooi, vooral niet als er wordt gekapt. In de bossen hier wordt volop gekapt.
Bij Quin knapt de boel weer op. Hier liggen de maasduinen. Een prachtig, gemaakt, natuurgebiedje. Het vroege voorjaar geeft nog een kale kijk op het geheel. Tegenover Quin ligt de Jodenberg. Geen idee waarom dat zo heet. Stuifduinen zoals hier, al zijn ze deels door de mens gemaakt, zijn zeldzaam in Nederland.
In Afferden koop ik een broodje en ga vervolgens met de veer naar de andere kant van de Maas. We zijn in Brabant. Hier liggen de Maasheggen. Karakteristiek voor de Maasheggen is dat het landschap is verdeeld in een groot aantal kleine percelen die van elkaar zijn gescheiden door meidoorn- en sleedoornheggen. De meidoornstruiken worden half doorgezaagd en naar de zijkant geleid, zodat de struiken in elkaar groeien (dit wordt ‘leggen’ genoemd). Daar waar gezaagd is, groeien weer nieuwe takken zodat er een hele dichte heg ontstaat. Doordat de heggen zo dicht in elkaar gevlochten zijn, vormen ze een ondoordringbare afscheiding. Ze dienen vooral als 
perceelscheiding en veekering, maar helpen ook bij het buiten houden van roofdieren. Iedere keer als de uiterwaarden onder water lopen, helpen de heggen bij het opvangen van slib; als het water zich terugtrekt, blijft het slib achter waardoor de bodem in het gebied erg vruchtbaar is. Julius Caesar schreef in Bello Gallico (boek II, paragraaf 17) over de wijze waarop de plaatselijke bewoners hun landbouwpercelen afscheidden door middel van ineengevlochten meidoornheggen. Hij gaf daarbij ook blijk van zijn ergernis, die was gevoed door het feit dat de heggen een muur vormden die hij met zijn leger slechts met moeite kon passeren. Zijn beschrijving is de oudst bekende schriftelijke vermelding van het gebied. De Maasheggen waren vroeger langs alle uiterwaarden van de Maas te vinden. Met de uitvinding van het prikkeldraad (en later ook het schrikdraad) begon echter de ondergang voor de heggen als perceelscheiding.
Jaren geleden heb ik hier al eens in de buurt geslapen met de Camper. Onderweg kom ik bij wat vermoedelijk nog een dassenburcht is. Vierlingsbeek is uiteindelijk het einde van deze route. Bij de plaatselijke supermarkt midden op het Vrijthof haal ik een flesje cola en ga vervolgens verder. Vierlingsbeek is in het laatste oorlogsjaar behoorlijk getroffen. Helaas is het weer opgebouwde dorp niet mooi. Bij een supermarkt in het centrum van mijn eigen dorp heb ik telkens dit visioen.
16,6 km, 20 april 2012
Links: