WANDELPADEN

De laatste schooldag is voor mij altijd een soort kerkgang. Een aantal rituelen, een preek en de vakantiezegening geven de docenten het aureool van een gelovige, met de rector als voorganger
Na het jaarlijkse ritueel kon ik Tineke halen en vertrokken wij naar Millingen. Onderweg nog een korte pauze voor koffie zodat we pas 16.00 uur in het Rijndorpje aankwamen.

Na een paar kleine boodschapjes bij de plaatselijke C1000 reden we naar het camperparkeerplaatsje naast het pontje naar de andere kant van de Neerlands levensader, de Rijn.
Hier vonden we een prachtige plek naast de dijk. Snel kleden we ons om en daarna wandelden we naar het centrum van het dorpje.
De route beloofde Tineke en haar fiets niet veel goeds, onderweg maar liefst twee heftige stijgingen waarvan er één zelfs de Duivelsberg wordt genoemd.
Het Pieterpadboekje (7e druk) volgen is niet altijd erg slim, vooral in het tweede deel staan nogal wat fouten. Hieronder een klein opsomming van wat we tijdens deze route vonden: pag 47, regel 3 rechts=links, regel 4 linksaf is rechtsaf, regel 12 op pagina 55 geeft een verkeert eind aan op de kaart. Ook inhoudelijk is er regelmatig nog wel wat aan op te merken. Door niet de aanwijzingen helemaal serieus te nemen, maar door vooral goed naar de kaart te kijken, kwamen we toch nog redelijk eenvoudig Millingen aan de Rijn uit. Het dorpje ligt idyllisch aan de grote rivier en aan de grote landhuizen te zien vlak buiten het plaatsje heeft dat de Millingers geen windeieren gelegd. Na enige kilometers treedt er toch enige verwarring op, zitten we nu al in Zeeland? Boerderijnamen, straatnaam en camping aanduiding geven daar in elk geval blijk van. Waarom deze buurtschap Zeeland wordt genoemd is vooralsnog een raadsel, maar ja nabij Winsum heb je ook Noordpool..Vlak voor Leuth, worden we gevolgd door een man in een bestelbusje, lastpost die maar niet wil doorrijden. Zelf stoppen is de enige remedie, of het een circusklant was weten we niet, wel stond er in Leuth een circustent in een weiland op klanten te wachten.
Verderop treffen we een sterk vervallen huis aan, zeer hooggelegen op een terp prijkt dit pand met oranje plastic over de omgeving. Een beetje spookachtig geheel met de naam de Plezenburg.
Lang doorlopend over de Zeelandsestraat kronkelen we het dorpje Leuth binnen. Voorbij Leuth slaan we rechtsaf en lopen we over een dijk (oude kronkel van de Rijn?), tot aan het punt dat de naam Snap draagt. Als je niet begrijpt waarom je juist hier af moet dan is na Snap het antwoord. Over de dijk gelopen kom je bij een watertje, de Hauptwässerung, een oude afgesloten slagboom markeert hier de grens met onze ooster buren Duitsland. We komen op de Leutherstrasse en gaan langs hoge Populieren richting Zyfflich. Dit echt Duitse dorp heeft een heleboel Nederlandse inwoners (gezien de vele Nederlandse nummerborden) verder is er hier geen moer te doen en te beleven. Een rustoort van jewelste. Wel valt het ook hier op dat Duitsers ruim 60 jaar na WO II het vlaggen weer hebben herontdekt. Daar is m.i. niets mis mee, zolang het maar niet van die idiote vormen als in Nederland overneemt (bij ons is er m.i. wel iets mis met het WK voetbal)
Buiten Zyfflich lopen we nog door een mooi natuurgebiedje welke het Wylemeer wordt genoemd. Hier begint ook direct al het serieuzere klimwerk, de Duivelsberg kondigt zich aan. Die is dan ook duivels hoog. Niet te befietsen door de dwars over de weg liggende balken, dus duw ik de fiets van Tineke naar boven. Op het hoogste punt aangekomen blijkt de naam Duivelsberg niet afkomstig te zijn van de helleveeg, maar van de naam Düffel. Die Düffel is de streek waar we ons bevinden. Op dit punt lag in vroeger jaren een Motte (rond 1000), een met hoge boomstammen omgeven vestiging, welke uitkeek op het land rondom. Over de Motte, die overigens nooit is terug gevonden bij opgravingen, gaan verhalen van een twistzieke gravin en graaf. Na een zware lange stijging gaat de weg verder relatief eenvoudig. Onthutsend is het als je dan zomaar bij een restaurant aankomt eenvoudig te bereiken met over een asfaltweg.
Na Elten blijkt overigens ook met de Duivelsberg het een en ander aan de hand, vroeger was dit Duits grondgebied. In 1962 maakte Staatssecretaris van Houten op aanraden van Van der Goes die de Duivelsberg Nederlands wilde houden, een fietstocht door het gebied, na die tocht vond van Houten dat hij voor zo iets moois toch maar een uitzondering moest maken. Vanzelfsprekend waren de Duitsers minder blij met deze ontwikkeling. Van der Goes kreeg een uitnodiging om te dineren bij de Duitse ambassaderaad, die hij goed kende. De ambassadeur bleek ook aanwezig te zijn. Tijdens het dessert zei hij: ‘Lieber Herr Van der Goes, kan dat nu zo met die Duivelsberg? Er wonen 3000 Duitsers.’ Dat bleek een groot misverstand: op de Duitse kaart stond een verkeerd aantal inwoners aangegeven. Van der Goes wist de ambassadeur ervan te overtuigen, dat er in werkelijkheid maar drie Duitse gezinnen op de Duivelsberg woonden. Toen was de zaak in een keer geregeld, Nederland mocht de Duivelsberg houden.
Het bos is nog niet onze laatste klim, regelmatig moeten we omhoog en omlaag. Tineke stapt dan haar fiets af om verder te lopen. Al kronkelend komen we op een gegeven moment bij een ander wandelpad. Het Market Gardenpad genoemd naar operatie Market Garden van september 1944, die wandelroute brengt de geïnteresseerde langs bijzondere plekken van de geallieerde operaties uit 1944, Operatie Market Garden was een poging van de geallieerden om de Rijnbruggen te veroveren en zo spoedig Duitsland binnen te trekken. Was dit gelukt dan had Europa er weer eens geheel anders uitgezien dan nu, volgens deskundigen, in elk geval waren er dan heel wat mensen minder gestorven. Onderweg komen we op een gegeven moment vlakbij een groot Canadees kerkhof terecht. De oorlogshandelingen hebben zoals bij de meeste oorlogen veel slachtoffers onder 20-30 jarigen geëist.
Bij boerderij Hooge Hof is men zo “aardig” aan te geven dat men Pieterpadders gedoogd, vreemd genoeg maakt de eigenaar van deze boerderij zoveel reclame voor zijn camping dat er nauwelijks van gedogen kan worden gesproken, het is een vorm van aandachttrekkerij. Jammer genoeg misten we een Pieterpad-teken waardoor we noodgedwongen een stuk van de route over de Wylerbaan richting Groesbeek moesten vervolgen. Door het missen van deze route kwamen we echter wel langs het Bevrijdingsmuseum, waar juist een tentoonstelling over Anne Frank gaande is.
Groesbeek is in de Tweede Wereldoorlog door de geallieerden gebruikt als landingsplaats om bij Nijmegen de brug over de Waal te veroveren. Dit is destijds wel gelukt doch de gemeente zelf had onder de gevechten die daarop volgden zwaar geleden.
Via de Zevenheuvelen weg komen we in het centrum, nabij de Dorpsstraat was nog een supermarkt geopend, vlak voordat ik terug fiets naar Millingen zou ik daar nog een fles wijn en een tros tomaten kopen. Tineke zou per bus via Nijmegen naar Millingen gaan, waarbij we het geluk hadden dat de bus spoedig vertrok.
De weg terug van Groesbeek naar Millingen was echter een regelrechte ramp. Uiteraard ben je na 20 km lopen wat vermoeid en moet je weten dat een route langs de zgn. Zevenheuvelenweg niet veel goeds beloofd. Twee van de zeven heuvels moest ik noodgedwongen lopen. Op het dorpsplein trof ik Tineke, zij had mij onderweg zien fietsen en was dus eerder aangekomen.

http://pieterpad.vddrift.com/wp-content/uploads/googlemaps/