WANDELPADEN

14 april 2006

De route Ommen Hellendoorn zal dit keer drie echte Nederlandse “bergen” passeren: de Archemerberg van wel 75 m hoog en de Lemelerberg van maar liefst 50 m hoog en de Helenmdoornse berg. Volgens het Pieterpadboekje ook nog eens veel bos en hei, kortom een schitterende ondergrond voor hardlopers.
’s Ochtends vetrok ik reeds vroeg vanuit Winsum om rond 9 uur mijn fiets te stallen bij een plaatselijk restaurant op het dorpsplein in Hellendoorn.
Iets over negenen kon ik vanuit Ommen aan de loop beginnen.
Nauwelijks over het spoor liep ik al onmiddellijk verkeerd. Het valt ook niet mee al hardlopende de route goed te lezen. Langs een van de mooiere stukken van deze route, je kijkt uit op glooiende heuvels in het Overijssels landschap, duik je na enige tijd in de buurt van het gehucht Besthem de bossen in langs de Besthmenerberg.
Een lang zandpad brengt je op een gegeven moment aan de oever van de Regge om daar weer via een zandweg de route te vervolgen.
Dan duik je ineens de Sallandse Boswachterij binnen, een prachtig wandelgebied. Nog niet aangetast door de lente en geheel toeristenvrij (ook geen Pieterpadders gezien) loop ik de Archemerberg op. Deze hardlopend te beklimmen valt niet mee. Er is geen sprake van vals plat maar van een flinke stijging.
De Archemerberg wordt omringd door heidevelden en bovenop staan een vierkant stuk beton met vaag uitgebeitelde inscripties. Dit betonblok maakt deel uit van de Rijksdriehoeksmeting, welke tussen 1885 en 1905 werd aangelegd om zo de omvang van Nederland te meten.
De berg aflopen gaat zeer aangenaam, echter de roodwitte markeringen zijn soms zo slecht zichtbaar dat ik heel wat keren heen en weer slinger. Dit geklungel gaat zo door tot aan de Lemelerberg, welke op ca. 1 km van de Archemerberg is gelegen.
Een reden van mijn klungelige speurtocht was dat ik graag een monument wilde bekijken, welke in 1813 was opgericht om Nederlands onafhankelijkheid na Napoleon te vieren.
Gezien de vormgeving van het monument lijkt het mij dat deze rond 1913 is opgericht.
In het dorpje Lemele moet ik alweer direct afslaan om langs het vlakke over het Overijssels Kanaal mijn weg te vervolgen. Diverse campings, zonder gasten, passeer ik onderweg.
Uiteindelijk zal het laatste stuk van de tocht mij door het bosgebied van de Hellendoornse berg voeren.
Er wordt heel wat afgekronkeld en de beroerde beschrijving van het Pieterpadboekje zorgt er uiteindelijk voor dat ik op een bepaald moment kan zeggen: “verdwaald”. Ik zie geen mens, het is stil, maar ik sta op een brede weg, welke ik linksaf of rechtsaf gaand in de verte niet zie eindigen. Ik loop links, loop weer terug, ga rechts, loop weer terug, loop de laatste gelopen route nog weer terug. Dan bedenk ik me dat de enige manier om hier uit te komen is: de verkeerde richting te nemen. Waarom de verkeerde richting? Heel eenvoudig, omdat ik de goede richting niet weet. De verkeerde richting helpt mij inderdaad, want in de verte midden in het bos staat iemand illegaal afval te dumpen: een berg bladeren. Hij weet mij te melden dat ik in een grote boog om het pretpark Hellendoorn ben gelopen, en inderdaad na een paar smalle bochtjes stuit ik op het parkeerterrein van het Avonturenpark. Bijzonderheid van dit park is wel dat de ingang met enige grote zwerfkeien wordt gemarkeerd.
Vanuit het Avonturenpark loop ik het centrum van Hellendoorn binnen om daar bij het plaatselijk restaurant mijn fiets terug te vinden en een broodje te eten.
Per fiets terug valt door de tegenliggende wind niet mee, maar daar het vrijwel één lange rechte weg is verdwaal ik onderweg niet.

http://pieterpad.vddrift.com/wp-content/uploads/googlemaps/2006-10-ommen-hellendoorn.kml