WANDELPADEN

13 mei 2006

Vanuit het hotel zit je nagenoeg direct op de route. We logeren ongeveer twee kilometer van het startpunt in Holten. Deze begint volgens het Pieterpadboekje op het station. Eerst dus nog de laatste restanten stuwwal aflopen. Stuwwallen in deze omgeving zijn ruim 150.000 jaar geleden ontstaan. Dit kwam doordat de toenmalige ijskap in de ondergrond een harde ondoorlatende laag tegenkwam. Hierdoor ontstond er aan de voorkant van het ijs weerstand. De ijskap schuurde zich aan de onderkant dieper in en drukt aan de voorkant zandlagen omhoog tot een hoge rug (stuwwal). Hotel het Lösse Hoes staat bovenop een stuwwal.
Tineke fietste over het pad naar beneden en ik vervolgde mijn weg via het zandpad ernaast. Van de beloofde weekendtoeristen zie ik nog geen spoor. Die zullen ongetwijfeld wel komen. Ook vanochtend is het weer subliem, zonnig en windstil. Aan het einde van de beukenlaan houdt het bos op, dit is tevens het einde van de Sallandse heuvelrug. Een merkwaardig verpakte boom bevindt zich achter een informatiebord, waarop staat dat de Sallandse heuvelrug hier begon. Een mooi paadje brengt me spoedig richting stationnetje, de trein richting Deventer dendert er net met volle vaart langs. Ik zit wel eens in treinen en ik vraag me dan af wat mensen die daar langs de spoorlijn lopen toch bezielt. Nu ik daar zelf loop weet ik het, genieten van de zon en van Nederland.
Bij het stationnetje passeert een man met kruiwagen moeizaam een hek, iets later til ik ook nog eens de fiets van Tineke over dat hek. We lopen daarna het perron op. Ook hier de troosteloze aanblik van een kaartjesautomaat met een leeg station. Stations in Nederland zijn ontegenzeggelijk lelijker geworden sinds de kaartjesautomaat zijn intrede deed.
De Stationsstraat aflopend laat ik het centrum links liggen. Ook kom ik een aantal romantische dorpsnamen tegen als:” Dorpsstraat, Pastorieweg en de Larenseweg. Het ziet er naar uit alsof dit het dorp van Swiebertje en de burgemeester is. Vlak buiten Holten passeer ik een in volle bloei zijnd koolzaadveld.
Na dit veld laat ik Holten achter mij, enig heen en weer lopen (ook nog verkeerd, en me ergerend aan het vernielgedrag van een paar padvindertjes) brengt me op de Menumse weg. Daarna naar het asfalt, het Pieterpadboekje verontschuldigt zich, de asfaltweg moeten we aflopen, omdat de mooie zandweggetjes door de A1 worden doorsneden. Bij Aalpol moeten we over deze weg heen. Na de snelweg te zijn gepasseerd slaan we bij een schitterende boerderij af. We lopen zo rechtstreeks tegen de Schipbeek aan. Het kanaal “de Schipbeek” vormt de zuidgrens van Salland. In het oosten heeft de Schipbeek een verbinding met het Twentekanaal. De Schipbeek mondt uit in de IJssel. De beek had in de 17e eeuw een belangrijke functie voor houttransport. Hoger stroomopwaarts was de beek vaak niet bevaarbaar. In latere tijden werd de Schipbeek gebruikt voor het vervoer van textiel vanuit Twente naar blekerijen in Haarlem. In de loop van de tweede helft van de 19e eeuw werd de scheepvaart over de Schipbeek als gevolg van de opkomst van vervoer over weg en spoor steeds kleinschaliger.
Onderweg kom ik langs de beek Pieterpadlopers en een trainende hondengroep tegen. Hoewel de honden smakelijk naar mijn kuiten kijken, zijn ze zeer goed getraind en laten mij met rust. hierna belanden we in een prachtige beukenlaan langs de beek. Na de beek te zijn overgestoken komen we langs de Stobbe, een Edelhertenkwekerij. Hier klom ik een uitkijkpostje op waardoor ik vanuit de hoogte een panorama-fotootje kon maken van de lichtglooiende akkers. Ik begroet daar ook enige oudere Pieterpadlopers, die vele lol hebben over het feit dat ik het pad rennend wil doen.
Vanaf Drost is de route eenvoudig, overal zie je de zendmast van Markelo en is de weg een rechte streep, zand, gras en kiezels maken het gaan over die weg niet al te eenvoudig. Het is warm, zodat ik besluit met een ontbloot bovenlijf verder te lopen.
Na enige tijd arriveer ik bij Landgoed Verwolde. Bij een vijfsprong even een banaan nuttigen en wat drinken. De eerste 10 km zitten erop. Het laatste deel wordt spannend. Ik wijk af van de gebaande wegen en volg de bordjes naar de Dikke Boom. Die is verder dan vermoed. Deze boom is met zijn omvang van 7.5 meter de dikste eik (zegt men) van Nederland. De ligging is schitterend dus daar maar even zitten. Het hele bos rondom de Dikke Boom behoort het landgoed Verwolde toe. In dit bos staan dan ook bijzondere bomen, al dan niet met een begeleidend bordje aangegeven.
Inmiddels telt mijn teller al 17,5 km. Veel meer dan de verwachtte 15 uit het boekje. Het is dan ook niet jammer als ik uiteindelijk via een tunneltje Laren binnenloop. De tocht eindigt daar bij een kerk. Deze kerk ligt aan de Pastorielaan, bij de Dorpsstraat vlak voor de Larenseweg. Ook hier waart de geest van televisieserie Swiebertje.

http://pieterpad.vddrift.com/wp-content/uploads/googlemaps/2006-12-holten-laren.kml