WANDELPADEN

Deze 25e etappe van de Pieterpadroute start in het centrum van Sittard en eindigt in een gehucht nabij Valkenburg. Naar ik meen is Valkenburg bekend om zijn toerisme en grotten en niet om Strabeek. Een raadsel waarom de route daar dus heen gaat.
Als ik uit Sittard vertrek kom ik eerst nog langs een stukje onvervalst katholicisme, de Kollenberg. De 90 meter hoge heuvel kent zeven zogenaamde voetvallen. Deze voetvallen stellen zeven periodes uit het leven van Jezus voor. Na de zevende voetval eindigt de steile laan bij een kapel die gewijd is aan de heileg Rosa. Rosa was een rozenverkoopster uit Zuid Amerika, die wegens haar goede werken heilig verklaard werd. Ze was daarmee de eerste heilige uit dat werelddeel. Net toen zij heilig werd verklaard werd Sittard door pest getroffen. Door haar hartstochtelijk te aanbidden verdween de pest en uit dankbaarheid besloot de bevolking van Sittard Rosa tot stadspatrones te maken. Of het nu Rosa was of het efficiënt bestrijden van ratten is mij niet geheel duidelijk maar zoveel eeuwen later kunnen wij nog steeds genieten van een ijscoupe Rosa op een terrasje op de markt van Sittard. Wat aan deze en vele andere kapellen, kruisen en andere religieuze straat aankleding opvalt is de prima staat van onderhoud. In een ontkerkelijkt Nederland waar vooral de Katholieke kerk het zwaar te verduren heeft zou je dit niet verwachten. Het doet in elk geval niet onaardig aan als je door kleine religieuze teksten wordt aangesproken. Ik vond teksten als: “hij komt”, “bescherm de natuur”, “ga gezegend op weg”.
Nadat ik over de Kollenberg ben geklommen kom ik op het Limburgs plateau met prachtige holle wegen. Het plateau en de heuvelachtige omgeving vindt zijn oorsprong in het Tertiair. Ruim 100 mln jaar geleden zetten de hier aanwezige zeeën schelpen en andere kalkachtigen af, waaruit het mergel is ontstaan. De in moerassen verrotte planten vormden het latere steenkool. De alpine-vorming die in 40 mln. jaar later optrad vond nog juist in Limburg plaats waardoor kool en kalk omhoog werden gestuwd. De holle wegen zijn in wezen in kalk uitgesleten waterafvoeren. Nog steeds functioneren deze wegen als waterafvoer omdat de regen zijn eindproduct toch ergens heen moet laten stromen.
De dagen voorafgaande aan deze etappe heeft het veel geregend, echter vandaag wordt het na enige tijd toch nog warm en doet de zon een poging te schijnen. De holle wegen of grubben zijn behoorlijk gevuld met water en zijn veelal zeer modderig. Om er met droge voeten doorheen te komen moet ik rare sprongen maken of voorzichtig langs zijkanten kruipen. Het eerdergenoemd plateau is bedekt met afgeschoren graan en hoge maïsvelden en achter menig hegje blijkt een appel- of perenboomgaard te schuilen. Vanaf het hooggelegen plateau bij de Kollenberg dalen we scherp af naar beneden om weer een grubbe in te duiken. De weg eindigt naast een voormalig klooster. Ook nu komen we weer diverse fruitboomgaarden voorbij. Fruitteelt was hier ooit de belangrijkste landbouwactiviteit. Dit is heel aardig te zien aan het plaatsnaambordje van Windraak, waar takken zwaar gebukt gaan onder de appels.
Vlakbij het bordje Windraak worden Pieterpadders uitgenodigd hun watervoorraad met geneeskracht water tegen zowat elke ziekte aan te vullen. Of dit een particulier initiatief is of afkomstig van het tegenoverliggende nonnenklooster is niet duidelijk. Wel krijg ik rare gedachten bij een kloostergemeenschap wier naam opgedragen is aan het kostbare bloed; zou Dracula hier wonen? Hoewel de kruisen en kapellen het nog goed doen is menige kloostergemeenschap nagenoeg helemaal ontvolkt. Diverse oude kloosters met een kolossale omvang hebben geen monniken meer en worden nu als conferentieoord of als retraitecentrum gebruikt.
Na het plaatsje Puth ontwaart zich een mooi panorama voor ons, ik ben dan ook op de Panoramaweg. De moeite waard als je de zoveelste klim naar boven achter de rug hebt.
Het gebied waar we nu komen heet Spaubeek. Aan de rand van het plaatsje Spaubeek over het spoor, passeren ik een indrukwekkende grindgroeve. De diepte waar het grind wordt gewonnen wordt geschat op 30-40 meter. Hoge hekken om de groeve moeten voorkomen dat men hier pardoes invalt. Bij Schimmert lopen ik in appelstroopland. Vooral deze omgeving is nog steeds bekend om zijn intensieve fruitteelt. De kleine topzware boompjes contrasteren met schitterende appelbomen zoals ik die in oude Groningse boomgaarden ken. Helaas zijn de appels nog niet rijp en moeten ze blijven hangen.
Het Ravensbos is het laatste mooie bos voor Valkenburg. Dit bos loopt grotendeels langs een ondiep meanderend beekje. Hoewel het water er aanlokkelijk uitziet ga ik er niet in liggen, omdat de temperatuur van het water vermoedelijk erg laag is en het water nergens dieper komt dan je enkels. Het bos uitgelopen ontwaar ik een enorm autoviaduct die het Geuldal overbrugt. Pas na het bordje Valkenburg zie ik het bordje Strabeek, het einde van deze etappe. Samen met Tineke pauzeer ik tussen een crucifix en een kapel. Na een boterham en enig drinken besluiten we door te lopen naar Maastricht, het is immers niet al te warm en mooi droog weer.

http://pieterpad.vddrift.com/wp-content/uploads/googlemaps/2006-26-strabeek-maastricht.kml