WANDELPADEN

4 april 2006

Tijdens het lopen bedacht ik het me al, direct opschrijven als ik thuiskom. De herinneringen aan deze tocht maken dat ook de moeite waard. ’s Avonds laat vertrok ik uit Coevorden. Het is dan al ruim 6 uur als ik in een prachtig lentezonnetje het stadje achter mij laat liggen. Van Coevorden had ik heel andere ideeën, iets romantisch met mooie stadswallen zoals je dat in België nogal eens tegenkomt. Niets van dat alles echter in dit grensplaatsje met een behoorlijke historische betekenis.
Al direct over het spoor cirkel ik over een opengebroken weg. En hoewel het wat kronkelende vertrek tot onduidelijkheid zou kunnen leiden, bleef de wegmarkering helder en begrijpelijk. Overal zag ik de witrode plakkertjes. De auto bleef staan in Coevorden zodat ik in een prettig zonnetje aan de 20 km lange tocht kon beginnen die in elk geval voor het donder moet worden beëindigd daar ik geen lichtgevend hesje mee had.
Nadat ik het provincieborg Overijssel passeerde was het opeens een stuk lastiger de roodwitte stickers te vinden. Het verloop van de tocht volgde derhalve dan ook niet altijd precies de gebaande wegen. In Overijssel aangekomen rook ik onmiddellijk een aan mijn jeugd gelieerde lucht (een beetje rotte paddestoel-achtig) en zag ik onmiddellijk schitterende boerderijen. Ook ontwaarde ik onderweg de hutjesbouwcultuur, waaraan ik in Almelo volop meedeed. Her en der trof je door kinderen achtergelaten halfvergane boomhutten aan. Na een ietwat saaie weg vol Overijsselse indrukken kwam ik op een gegeven moment bij stuw- en schutsluis de Haanrik, het punt waar het Overijsselse kanaal (komende uit Almelo) in de Vecht stroomt.
Door wat onduidelijkheden in de route miste ik het dorpje Holthem en de daarbij behorende route over de Hooge Esch. In plaats daarvan liep ik langs het Overijssels Kanaal alwaar ik onderweg een roodzwarte Lelijke Eend trof. In Gramsbergen bij café Jan en Gees stond een aardig bordje met een licht ontmoedigende tekst: Nog ruim 350 km alvorens ik op de Pieterberg aankom.
Na een paar foto’s te hebben gemaakt en van mij heb laten maken, rende ik verder om in het prachtige dorpje Gramsbergen nog een paar extra plaatjes te schieten. Gramsbergen uitgelopen miste ik weer een afslag. Dankzij een VVV-plattegrond ontwaarde ik echter het gehuchtje Oldenhof (6 huizen op een mooie plek). Hier doorheen lopende kwam ik uiteindelijk bij de Vechtbrug aan.
Ane is een dorpje, alwaar in 1227 een veldslag plaatsvond tussen de Drenten en de bisschop van Utrecht. Een stel Drentse boeren wist daar ter plaatse de ridders het moeras in te lokken en hen daar in de pan te hakken.
Het mooiste stukje van de route kon ik nu bij het vallen van de avond gaan lopen. Dwars over de weilanden van de Anevelder Esch door het Engelandse Bos in de nabijheid van de Vecht gaf een perfect beeld van Nederland op zijn mooist.
Het bos werd mij echter bijna fataal.
Aan het gepiep van mijn mobieltje wist ik dat de batterij nagenoeg leeg was en juist op dat moment verstapte ik mij en deed mij behoorlijk zeer aan mijn enkel. Neerstorten op dat moment leek mij een zeer onplezierig vooruitzicht. Gelukkig herstelde ik mij snel. De laatste km’s van deze Drents-Overijsselse tocht waren echter het zwaarst. Met pijn in de kuiten, koud en in het donker liep ik in Hardenberg nog een stukje langs de Vecht.
De route eindigde bij de Vechtbrug.

http://pieterpad.vddrift.com/wp-content/uploads/googlemaps/2006-08-coevorden-hardenberg.kml