WANDELPADEN

Het station van Sittard is vele malen groter dan je op basis van de stadsgrootte zou verwachten. Diverse snelle en minder snelle treinen denderen er volop langs. Voor het stoptreintje naar Echt is op deze zondag slechts één rit per uur geregeld. Hoewel Echt op slechts 9 NS-kilometers van Sittard ligt is er halverwege toch nog een tussenstop in Susteren. Onderweg naar Echt passeer je regelmatig delen van de Pieterpadroute.

Vanaf het station in Echt is het zoeken om weer op het goede pad te komen. Officieel start deze 24e route ruim 1,5 km oostwaarts in Peij. Wij gaan via Schilberg en Slek. In Slek lopen we bijna de aansluiting met het Pieterpad voorbij, terug op het Pieterpad lopen we parallel aan de spoorbaan, maar we vergeten een afslag te nemen zodat we de hele Pissumerweg aflopen. Deze Pissumerweg is een mooie verlaten B-weg met links en rechts honderden in de berm neergesmeten vaak uit elkaar gescheurde vuilniszakken en ander grofvuil. Deze ontsiering van het landschap komt waarschijnlijk door de Gemeente Echt of Susteren die diftar hebben ingesteld (= betalen per kg opgehaald vuil). Naast vuilniszakken zien we ook koelboxen, stofzuigers, koffiezetapparaten, vloerbedekking, wc-brillen en als hoogtepunt een complete (mooie ouderwetse) voordeur. Een excursie door de gemeenteraad van Winsum, alvorens diftar bij ons in te stellen, is hier op zijn plaats.
Iets verderop tussen een schutterij en een woonwagenkamp zien we een grote braambos met mooie zwarte bramen. Als 8-jarige mocht ik in Almelo graag deze vruchten plukken, dus Pieterpad of niet, er werd een volle broodtrommel geplukt. Ook iets verderop naast het plaatsnaambordje Heide/De Hei konden we bramen plukken zonder al te veel last van brandnetels. Dat plaatsnaambordje Heide/De Hei onderstreept de status aparte die Limburg probeert te behouden. Zo staat onder het plaatsnaambordje Sittard: Zitterd. Overigens heeft het plaatsje Einighausen als onderschrift: Ainekoeze (Groningers vertalen dat als: één kies. Het maakt mij niet uit of je het over een heide of de heide hebt, maar dit tweetalige gedoe doet wel gekunsteld aan. In Heide ontdekken we dat we verkeerd zijn gelopen. We slingeren ons via een nieuwbouwwijkje weer op het juiste pad en weten zo ver uit de buurt van Susteren te blijven. Door het IJzeren bos gekomen staan we op een dood punt. Uit de beschrijving van het boekje valt echter op te maken dat we onze weg via een maïsveld moeten vervolgen. Tussen meer dan manshoog maïs en kniehoge brandnetels trekken we verder. Alvorens dit te doen worden wij ook nog eens tweetalig gewaarschuwd dat we hier wederom de Duits-Nederlandse grens passeren. Aan het einde van dit maïspad duiken we een schitterend met varens bedekt bos is. De regenbuien van de afgelopen dagen hebben de paden echter in modderpoelen veranderd. Af en toe ligt er nog oud asfalt op de weg, een restant van vroegere Duitse grensbewaking.
We passeren de buitenkant van het gehucht Isenbruch, en nabij de Isenbrucher Mühle (niks molen, wel boerderij met molensteen) hangt een crucifix met één vastgebonden arm.
In het volgende dorpje, Millen, worden we aangesproken door een oude baas die midden op straat zit. We kunnen er niet langs, want er wordt een schuttersfeest gehouden. Schutterijen bestaan al vanaf de 13e eeuw en waren ooit opgericht als stadlegertjes en beschermers van de kerk. Kenmerkend voor de schutterij is het vele oefenen met schieten. Af en toe zie je in het landschap hoge palen waarop de schutters oefenen. Als beschermers van kerk en geloof draagt iedere schutterij een heilige als beschermpatroon met zich mee. In Millen wordt een feest gehouden dat door een schutterij eens in de tien jaar mag worden georganiseerd. De muzikale optocht is één van de hoogtepunten van het schuttersfeest. De koning (de beste schutter van de plaatselijke schutterij) wordt begeleid door een dame en achter hen lopende muziekcorpsen. Voor het overige is een schutterijfeest een wedstrijd in marcheren, muziek maken en schieten. Na het laatste muziekcorps vervolgen wij onze weg door Millen. Buiten het plaatsje is het nog steeds niet duidelijk waar de grens ligt. Ronde bovenkanten van zgn. grenspinnen laten echter zien dat we over een grens lopen. Afhankelijk van de toestand van het pad lopen we afwisselend in Nederland dan wel Duitsland; we kwamen dit fenomeen eerder tegen bij de grensweg in de omgeving van Gennep (route Groesbeek-Gennep). Nadat we het plaatsnaambordje Sittard zijn gepasseerd moeten we helaas eerst een buitenwijk trotseren om vervolgens via de stadswallen in een alleraardigst stadscentrum te komen. De smalle straatjes van Sittard verraden het oude stadspatroon. De Markt (centraal gelegen plein) staat vol met terrasjes, alwaar een grote aardbeien ijs coupe op ons staat te wachten.

http://pieterpad.vddrift.com/wp-content/uploads/googlemaps/2006-23-roermond-pey.kml