Route 22 Venlo Roermond
De langste route van het Pieterpad gaat van station Venlo naar station Roermond. Om logistieke redenen besloten we de camper in Swalmen te zetten, ruim 9 km ten noorden van Remunj (idioot aandoende schrijfwijze van deze stad aan de monding van de Roer).
Het zonovergoten Venlo was een prima start hoewel een zeer stijve nek het lopen niet tot een aangename bezigheid maakte. Direct na het station passeerden we twee spoorwegovergangen en na enige bochten kwamen we terecht in een bos. We komen dan terecht in een holle weg die duidelijk enig onderhoud heeft gemist. De bomen zijn links en rechts over het pad heengeslagen. Waarschijnlijk in het kader van ecologisch bosbeheer neemt niemand de moeite deze weg beloopbaar te houden. Het is heel aardig om al kruipende de diverse obstakels te passeren, maar voor Tineke en Gerard die met de fiets volgden was het moeilijk. Het zou dan ook lang duren alvorens ik ze weer zou zien. In Tegelen is te zien waarom wij nog steeds over stoeptegels spreken. Ik passeer een grote steenfabriek. De baksteenindustrie hier dateert al van de Romeinen die in kleine oventjes zgn. tegulae oftewel dakpannen bakten. Na ruim 2000 jaar is deze fabricage nog steeds ter plaatse in bedrijf. Jammer genoeg zie ik op het dit terrein gele bakstenen, materiaal waarmee men vrij eenvoudig een dorpsgezicht kan bederven. Ik verlaat al zigzaggend door een saaie buitenwijk het dorpje Tegelen. Gezien de vele gele huizen ziet het eruit of de steenfabriek hier een goede afzet heeft gevonden.
Na Tegelen lopen we langs een hoge rand van de Maas. Bij de Onderste en Bovenste Molen zitten we in het gebied Holtmühle, een 2 mln. jaar oud Rijnterras. Door de Maas is een deel van het terras afgesleten en liggen de kleilagen bloot. Door deze kleilagen ontstaat in de voet van de terrassen kwelwater. Door de bebossing is daar weinig van te zien. Op een gegeven moment komen we bij een bosrand. Het Pieterpad loopt hier pal langs de Duits-Nederlandse grens. De plaatselijke maïsboer eindigt zijn landbouwgrond tegen de diverse grensstenen. De Witte Steen met café de Grens is een grensplaats. Vroeger hebben hier een aantal winkeltjes gestaan die voor de kopers belastingvoordeel konden bieden. De huidige Euro heeft de prijsverschillen zodanig gemaakt dat dit niet meer aantrekkelijk is. Vanaf de Witte Steen begint de Prinsendijk, een oude Romeinse weg. Deze weg loopt over Maasterrassen, de Romeinen konden zo voorkomen dat de weg onder het stijgende water zou verdwijnen. Bij een vreemdsoortig bunkertje passeer ik een roestige slagboom en loop het Brachterwald binnen. Dit is Duitsland en de laan waarin ik loop wordt links en rechts begrenst door hoge dennenbomen en Amerikaanse eiken. Een gigantische plensbui valt ons op dat moment ten deel. Tineke en Gerard hadden me net ingehaald, een poncho van hen bood de enige beschutting. Gelukkig was de bui slechts van korte duur. Het bos kent geen wandelaars doch enkel stille en verlaten wachttorens. Na het passeren van de Duits-Nederlandse grens komen we bij een asfaltweg die richting Swalmen gaat, een plaatsje welke we op enige kilometers passeren. Hoewel onze camper daar staat besluit Tineke uiteindelijk mee te gaan tot Roermond. Na nog enige tijd door een bos gelopen te hebben passeren we uiteindelijk dan het riviertje De Swalm. Na het volgende bos komen we door het gehucht Bokoul en niet lang daarna zien we het bordje Roermond. Op de plek van het plaatsnaambordje zijn zojuist de werkzaamheden voor de aanleg van de A73 gestart. Het is van hier nog 4 km naar het eindpunt en daar we door veel saaie nieuwbouwplekken lopen is dat nauwelijks inspirerend te noemen. Het station in Roermond bracht na 30 km lopen de verlossing, ik kon mijn Garmin indrukken. Daar de volgende trein naar Swalmen pas 3 kwartier later vertrok was er nog even tijd voor een kop koffie op het terras.
http://pieterpad.vddrift.com/wp-content/uploads/googlemaps/2006-22-venlo-roermond.kml
| Datum | 5 augustus 2006 |
| Gelopen tijd | 3 uur 45 min |
| Snelheid | 7,6 km/u |
| Afstand | 28,7 km |